Πέμπτη
9 Ιουλίου 2020. Στο κέντρο της Αθήνας – αλλά και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας
- χιλιάδες λαού και νεολαίας διαδηλώνουν
οργανωμένα, κάτω από τις σημαίες των συνδικάτων, σωματείων, φορέων τους.
Διατρανώνουν την αντίθεσή τους απέναντι στο νομοθετικό τερατούργημα της
κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, που επιχειρεί να βάλει στο «γύψο» του
εργατικούς – λαϊκούς αγώνες, απέναντι στο νομοσχέδιο για τον περιορισμό και την
απαγόρευση – ουσιαστικά – των διαδηλώσεων.
Μέσα στη Βουλή, οι βουλευτές της
Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ (και του κόμματος του Βελόπουλου) κόντρα στις
επιταγές σύσσωμης της κοινωνίας (αλλά σύμφωνοι με τα «θέλω» των επιχειρηματικών
κολοσσών) ψηφίζουν ΥΠΕΡ! Η ιστορία θα τους γράψει στα κατάστιχά της, θα τους
κατατάξει στους εχθρούς του λαού.
Την ίδια ώρα, και παρά το γεγονός
ότι το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ ήταν προγραμματισμένο εδώ και ημέρες, συνεδρίαζε
το Δημοτικό Συμβούλιο του Αιγάλεω.
Με την έναρξη της συνεδρίασης
ζητήθηκε από παρατάξεις της αντιπολίτευσης να συζητηθεί η ουσία του άθλιου
αυτού νομοσχεδίου της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και να καταλήξει το
Δημοτικό Συμβούλιο σε ψήφισμα καταδίκης του.
ΜΝΗΜΕΙΟ ΚΟΡΟΪΔΙΑΣ, ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ
ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΥ
Η τοποθέτηση του Δημάρχου Αιγάλεω,
κ. Γιάννη Γκίκα, στελέχους της ΝΔ, εκπροσωπώντας τη διοίκηση της ΝΔ ήταν ΑΠΟΧΗ!
Και τι δεν περιείχε η τοποθέτηση της διοίκησης της ΝΔ:
ü «Η
συνεχής κατάθεση ψηφισμάτων στο Δημοτικό Συμβούλιο με γενικό περιεχόμενο, δεν
έχουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα και δε συμβάλλουν σε τίποτα».
ü «Η
συνεχής κατάθεση ψηφισμάτων, επίσης, αλλοιώνουν το χαρακτήρα και τον
προσανατολισμό του Δημοτικού Συμβουλίου».
ü Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα …
αδικαιολόγητα δήλωσε ότι: «Δεν είμαστε
όλοι για όλα, βουλευτές, υπουργοί κτλ».
ü Ταυτόχρονα, μην πείθοντας ούτε τους
εαυτούς τους, εξέφρασαν τη … χιλιοειπωμένη κουβέντα ότι «Δεν έχουμε κομματικά περιβραχιόνια».
ü Ολοκληρώνοντας την απαράδεκτη,
πολιτικά, δήλωση η διοίκηση της ΝΔ δήλωσε ότι «Διαφωνούμε με τους περιορισμούς, αλλά ο νόμος είναι νόμος»!
·
Μία βαθιά συντηρητική έως και αντιδραστική
άποψη η οποία αποτυπώνει το μίσος και την απέχθεια που νιώθουν για τις
εργατικές – λαϊκές κινητοποιήσεις.